Hoofdredacteur Bettine van Harselaar en bekende dressuurruiters schijnen via hun blogs op geheel eigen wijze hun licht op de dressuurwereld. Is schrijven jouw grote passie, heb je een eigen stijl en weet je alles over dressuur? Neem contact op met de redactie via dressuur@eisma.nl en wie weet staan ook jouw schrijfsels binnenkort op deze blogpagina.
Het is simpel om me te richten op wat (nog) niet lukt, terwijl ik het plezier juist ook haal uit mezelf en mijn teampartner, dat dier van vlees en bloed met een ijzersterke eigen wil, verbeteren. Het is fijn om vooruit te gaan en alsnog… Lees verder →
Ik deed het niet, nooit. Ik heb geen harde hand, geen terugwerkende hand. Mijn handen zijn zacht en verend, alsof ik een vogeltje vasthoud die niet weg mag vliegen en niet doodgeknepen mag worden. Tot ik me onlangs realiseerde dat ik iets moest toegeven.… Lees verder →
Een blessure… niks ernstigs maar wel eentje die tijd kost om van te herstellen. Geen blessure die kwam van overtrainen of overnemen, want daar ben ik niet zo van. Oh, ik ben geen watje want naast dat ik echt van mijn paarden hou en ze… Lees verder →
Al sinds mijn manegetijd staat de lente in het teken van plezier maken en nieuwe dingen uitproberen. Ook later maakte ik de mooiste ritten als het voor het eerst “met-zonder-jas-weer” was en de steekvliegen zich nog verborgen hielden. Daarnaast was de lente vaak de tijd… Lees verder →
Langzaam sloop het erin. De mobiele telefoon. Een ieder van ons weet dat dat ding een heleboel tijd, energie en aandacht van ons kan opslokken, dus daarom had ik voor mezelf al enige voorzorgsmaatregelen genomen: Whatsapp meldingen standaard uit; ik kijk gewoon wanneer ik zin… Lees verder →
Met veel interesse las ik het eerste deel uit de tiendelige serie “Jureren kun je leren”, waarin wordt besproken waar juryleden op letten en hoe de jury denkt. Natuurlijk valt hiervan veel te leren en helpt het waarschijnlijk veel ruiters om meer begrip… Lees verder →
Kunst, een lastig woord in combinatie met topsport. Ze lijken elkaar te bijten, want ‘kunst’ is iets ongrijpbaars, iets poëtisch bijna. Kunst is verheven boven alles en heeft iets elitairs. Als je kunstkenner bent, dan meen je iets te weten wat heel veel anderen… Lees verder →
Niet van de mensen om ons heen, die hun boodschap in glanzend papier inpakken, voorzichtig, het is breekbaar. Nee, juist van die partner van honderden kilo’s. Die doet niet aan dubbelzinnige boodschappen, die laat het je recht in je gezicht merken. En laten we… Lees verder →
“Hoe gaat het eigenlijk met je muisarm?” Vraag ik de voskleurige collega naast hem. “Ja best, nu alle dekens weer uit de kasten gehaald zijn, is de hele muizenfamilie naar de kantine verhuisd.” antwoord hij. “Ga je eigenlijk nog op wedstrijd dit weekend?” Vraagt de… Lees verder →
Het begon op donderdagmiddag, ik was Willem aan het uitstappen op het ruime erf van Stal de Dijckhoeve, al jaren ons thuis. Ik werd duizelig en kon nog maar net afstappen en Willem afgeven aan iemand anders. Lang verhaal kort: volgende dag huisarts –… Lees verder →
In april 2016 werden de nieuwe dressuurproeven ingevoerd waarbij een fikse discussie losbarstte over het halsstrekken. Er werd geroepen dat dit niet in de hogere proeven thuishoorde, terwijl voorstanders vonden dat dit een check was of de basis voor elkaar was. Die basis, het bleef… Lees verder →
Het is typerend voor wat ik om me heen hoor, als mensen op zoek gaan naar een paard. Ze stellen een eisenlijstje op, bezoeken verschillende bruine merries tussen de 1.60 en 1.68, in de leeftijd van twaalf tot vijftien jaar oud en komen thuis… Lees verder →
Kansen zijn er om te pakken; of op z’n minst goed te overwegen. Toen Sanne (Voets) mij in het begin van het jaar vroeg of ik oren had naar een trip naar Qatar als groom, hoefde ik niet lang na te denken: natuurlijk! In deze… Lees verder →
‘Uddel’ was thuiskomen… de opleiding had ook een hele andere insteek dan Deurne, dus vergelijken zou niet fair zijn. In Uddel ging het vooral om het rijden en lesgeven met het oog op de wedstrijdsport èn het opleiden van (jonge) paarden. Er stonden allerlei… Lees verder →
Wat een contrast met Stal Toonen! Er stonden (toen al) bijna 100 paarden, er waren twee binnenbanen, een echte kantine en ik weet niet meer hoeveel man personeel. De helft was stagiaire, net als ik, en de hele familie Duijndam werkte keihard mee. Er was… Lees verder →
In die tijd verdiende je nog niks, bij Manege de Prins moest er zelfs worden betaald. Bij Ton kreeg ik 25 gulden per week zakgeld… maar daar dacht je niet aan; je ging wat leren, veel leren! Dat was je alles waard. Toen ik begon,… Lees verder →
Toen we later naar een boerderij in de Achterhoek gingen verhuizen, kregen we pony’s. Daar scheurde ik dan zo’n beetje mee door de wei en in de boomgaard. Volgens mij stond mijn moeder soms doodsangsten uit, dus kwam er een heuse buitenbak, met zand… Lees verder →